Λάθος Θεού

Ώρες ώρες δεν τον καταλαβαίνω τον Θεό. Όποιος κι αν είναι, όπως κι αν λέγεται.
"Είτε Χριστός, είτε Αλάχ, όλο οι δυό μας αχ και βαχ". Καλά το έγραψε ο στιχουργός. Δεν έκανε κανένα λάθος. Σωστά τα λέει. Ο Θεός όμως κάπου έχει κάνει ένα λάθος σχετικά με τον άνθρωπο, τον χρόνο και την ψυχολογία του. Δεν μπορεί. Κάπου έκανε λάθος. Πρέπει να το παραδεχτεί.
Σου λέει, άνθρωπε, "ζήσε!"
"Πώς;" δεν ρωτάει.
Σου δίνει μια χαρά, πετάς στα ουράνια.
Σου δίνει μια έκπληξη, μένεις με το στόμα ανοιχτό, με κίνδυνο να "χάψεις" και καμμιά μύγα.
Σου δίνει μια λύπη, πάρτον κάτω και άντε να σηκωθείς.
Σου δίνει μια ελπίδα, δυο, άντε και τρεις και ανασηκώνεσαι.
Σου δίνει και μια τέταρτη αν έχει κέφια, νιώθεις να πατάς στα πόδια σου.
Λες, τώρα πατάω στα πόδια μου. Πατάς, κι εκεί που πας να κάνεις το πρώτο βήμα, ανάλογα τα κέφια Του πάλι, σου δίνει ένα ευχάριστο, τρίβεις τα χέρια σου και τώρα λες "μπορώ να πετάξω". Εκεί που πας να πάρεις φόρα, κάτι γίνεται γύρω σου - μπορεί να αφορά άλλον, μα δεν έχει σημασία- γιατί δεν μπορεί, θα το δεις, θα το μάθεις το κακό, θα το ακούσεις, σε επιρεάζει και πάρτον πάλι κάτω. Και καλά να συμβαίνουν όλα αυτά σε αργό ρυθμό. Αν σου συμβούν στο γρήγορο, άντε να συνέλθεις. Γίνεται η ψυχολογία σου ένα μπαλόνι που φουσκώνει, ξεφουσκώνει πολύ απότομα και γρήγορα και τότε αυτό το μπαλόνι σου λέει:
"Προσοχή, ΕΥΘΡΑΣΤΟΝ! ΚΙΝΔΥΝΟΣ!"
Τότε τι κάνεις;
Εδώ σου επιστώ την προσοχή Θεέ. Εδώ πρέπει κάτι να διορθώσεις. Εσύ το μπορείς. Όλα τα μπορείς.
Οι δικές μου προτάσεις:
Ή δίνεις ότι είναι να δώσεις σε αργό ρυθμό, να μπορέσει ο άνθρωπος να νιώσει και να ευχαριστηθεί ή να λυπηθεί με τα ανάλογα γεγονότα.
Ή τα δίνεις ομαλά και σιγά σιγά με στυλ π.χ. χαμόγελο σπαστό για αρχή, δυνατότερο, χαρά κι άντε σιγά σιγά και ομαλά να πας στη λύπη.
Ή μένεις σταθερός σε ένα στυλ. Δε βαριέσαι. Συνηθίζει ο άνθρωπος. Αντέχει. Εσύ τον έκανες έτσι, ώστε να αντέχει. Κάνε κάτι ανάλογο με τις εποχές. Χειμώνας; Χειμώνας. Να προλάβεις να βγάλεις τα χειμωνιάτικα τουλάχιστον. Αλλά τι λέω για τον καιρό; Κι αυτός μπερδεύτηκε τελευταίως.
Ή του δίνεις για ψυχολογία ένα πολύ γερό μπαλόνι, ώστε να αντέχει πιο πολύ, γιατί κακά τα ψέμματα, εδώ με μένα δεν έβαλες δυνατό υλικό και κάτι γίνεται.
Ή να σου ζητήσω να κάνεις τουλάχιστον εμένα αναίσθητη. Να μη νιώθω, να μην βλέπω, να μην ακούω, να μη μ΄αγγίζει τι γίνεται γύρω μου, να μη με επιρεάζει ρε αδερφέ. Θεέ ήθελα να πω. Και χωρίς "ρε" φυσικά.
Μα έχω αγανακτήσει ή άνθρωπος.Τόσες αλλαγές ψυχολογίας σε λιγότερο από 24 ώρες, πάει πολύ για το μπαλόνι που μου έδωσες. Δεν πρόλαβα ούτε να τα ζήσω, ούτε να τα χαρώ, ούτε να λυπηθώ, πόσο μάλλον να τα γράψω. Δεν κατάλαβα δηλαδή. Στη Μαρία που την ρωτάω τι "νέα;" και μου απαντάει εδώ και δυο χρόνια: "Τα ίδια. Ρουτίνα" τι παραπάνω έχει; Μια ρουτίνα που της κρατάει δυο ολόκληρα χρόνια κι εγώ τόσο ανακάτεμα; Θα μου πεις εγώ ανακατεύομαι με πολλά. Θα σου πω, εσύ με έκανες έτσι.
Καλό, δε λέω. Πολύ καλό ήταν για μένα, αλλά, δεν τα συνδυάζεις λιγάκι και με τα γύρω; Πάει ποτέ ένας χαρούμενος σε κηδεία; Πάει ένας άρρωστος σε γλέντι; Γι΄αυτό σου λέω. Κάνε κάτι. Δίνεις λύσεις, γεγονότα, καταστάσεις, σ΄ευχαριστώ, αλλά χρόνο;
Δώσε χρόνο. Δεν έχω χρόνο. Με έκλεψες στο ζύγι.
Όχι τίποτ΄άλλο. Έχω και τη Μαρία που έχει γίνει θεατής της ζωής μου και κάθε τρεις και λίγο ρωτάει να μάθει τα καινούργια νέα, γιατί έχουν "ενδιαφέρον και ποικιλία" λέει. Δώσε μου λίγο χρόνο σε παρακαλώ, πρώτον για να τα ζήσω και μετά να τα γράψω, να της τα δώσω γραμμένα, γιατί με κουράζει η αναπαράσταση στη Μαρία και όχι μόνο.
Συγνώμη για το θάρρος μου και για το θράσσος μου Θεέ. Θεός είσαι, ότι θέλεις κάνεις. Εσύ αποφασίζεις. Εγώ το έγραψα για να φτάσει σε σένα και να με βοηθήσεις.