ΧΑΡΑ. Τι είναι η χαρά;

Έχω πολύ καιρό να νιώσω πραγματική χαρά.
Τόσο που τελευταία προσπαθώ να θυμηθώ χαρούμενες στιγμές της ζωής μου.
Μετράω μια, δυο, τρεις, πέντε, δέκα, εκατό πες, μα σ΄αυτές τις χαρούμενες στιγμές που εγώ μετράω, δεν με θυμάμαι να γελάω.
Να γελάω μέχρι τα αυτιά, ρε παιδί μου.
Να κακαρίζομαι.
Πως το λένε;
Ε! τέτοια στιγμή σε εμένα, δεν θυμάμαι.
Έχω και τα χρονάκια μου.....
Λογικά θα έπρεπε να υπάρχουν, αλλά, ντεν!
Όσο κι αν ψάχνω....
Γυρίζω στο παρελθόν, βρiσκω χαρές, όπως είναι ας πούμε η γέννηση του παιδιού. Ο γάμος. Μια γιορτή. Ένα δώρο.
Πάντα όμως μαζί με αυτές τις χαρές, παραφυλάει ένα δάκρυ, μια συγκίνηση κι αυτά τα άτιμα τα χείλη σπάνε χαμόγελο, γελάκι, λάμπει ίσως το πρόσωπο, μα δεν ακούγεται αυτό το κακάρισμα του γέλιου, ρε παιδί μου....
Που πάει; Που χάνεται;
Βλέπω ανθρώπους που γελάνε συνέχεια, μάλιστα κάποιοι έχουν πλάκα με το χα χαχα τους, τόσο που γελάς κι εσύ μαζί τους και αναρωτιέσαι αν είναι τόσο ευτυχισμένοι στη ζωή τους. Τους ζηλεύω πραγματικά. Θα ήθελα να τους μοιάσω.
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή με είχαν ερωτευθεί δυο μεγαλύτεροι άντρες, για το μελαγχολικό χαμόγελό μου. Ο ένας μάλιστα ήθελε και να με παντρευτεί. Κι επέμενε. Τυχερός ήταν ο άνθρωπος. Τον γλίτωσε από πολλά η άρνησή μου.
Απορώ:
Τι είναι χαρά;
Πως εκδηλώνεται η χαρά;
Είναι το γέλιο η απόδειξη της χαράς;
Εγώ απόψε θέλω να γελάσω.
Δυνατά.
Το έχω ανάγκη.
Να βγει αυτό το εμπόδιο που έχει κάτσει εδώ και χρόνια μέσα μου.
Να σκάσουν τα χείλη μου.
Να σκιστούν.
Να ματώσουν.
Να σπάσουν κρύσταλλα απ΄το δυνατό χα χαχα και χο χοχο μου.
Να βγει η γειτονιά έξω.
Να γελάσει κι αυτή μαζί μου.
Να γελάμε όλοι μαζί.
Εκείνοι θα ξέρουν το γιατί....
Εγώ θα το ψάχνω.....
Θα το ψάχνω όμως γελώντας.
Θα το βρω άραγε ποτέ;
Έτσι. Σε συνδυασμό με δυνατό γέλιο.
Για τέτοια χαρά μιλάω.
Τέτοια χαρά ψάχνω.
Μήπως την είδε κανείς;
Μήπως ξέρει κάποιος τον δρόμο;
Μη μου πείτε προς Δαφνή μεριά, γιατί εκεί δεν είναι.....
Ούτε στη γωνία κι έρχεται....

Παραγγελιά:
Κυρά Ζωή, φέρε μου μια μερίδα χαράς, σε παρακαλώ!
Θα σε πληρώσω!