ΜΩΒ

Πέμπτη, 14 Φεβρουάριος 2008

'Ετρεμαν τα πόδια, τα χέρια, όλα. Ψιλός ιδρώτας και δάκρυα μαζί. Μωβ. Ταρακούνημα. Ανάσα. Μόνο το ένα. Ανάσα. διαβάζω το χαρτί. Δε βλέπω. Τα παίρνω μαζί μου. Γυρίζω, κάθομαι, διαβάζω. Σε πέντε λεπτά λέει. Μια μώβ γραμμή. Σε πέντε λεπτά λέει. Πόσα λεπτά πέρασαν; Να δω. Συνεχίζεται η μία γραμμή. Ανάσα. Ανακούφιση. Έτσι πρέπει να παραμείνει. Είναι αργά για μένα μια νέα ζωή. Πρέπει να λέει την αλήθεια. Την λέει όμως; Την λέει. Δε μπορεί. Παρατράγουδα της κλημακτιρίου είναι. Θα συνηθίσω. Ευχαριστώ Θεέ! Δεν είμαι άξια πια για να προστατεύσω και να μεγαλώσω ένα μωρό. Πέρα απ' το ότι γέρασα, πολλά τα προβλήματα υγείας. Εσύ τα ξέρεις. Εσύ με κρατάς. Ηρέμησα. Ηρέμησα; Το άλλο κυκλάκι δεν έχει ίχνος μωβ. Χαρά. Αναρρωτιέμαι αν ένα κυκλάκι μπορεί να σου πει κάτι τόσο σημαντικό!θα μπορεί φαίνεται. Ευχαριστώ Θεέ! Κι αλλιώς να ήταν, πάλι ευχαριστώ θα έλεγα. Το έπαιρνα σα σημάδι ζωής από Σένα. Όκευ. Οι ανάσες άρχισαν και παίρνουν τον φυσιολογικό τους ρυθμό. Μπορώ να ετοιμαστώ για ύπνο. Πρέπει να ξυπνήσω νωρίς αύριο.
1:05

.......
Κάθομαι τόση ώρα και βάζω μπλε φεγγάρια... Για να ξεχαστώ. Δε ξέρω πόση ώρα πέρασε. Δε με νοιάζει. Ούτε τα 13ευρώ λυπάμαι. Θέλω να μάθω τώρα! Πρέπει να ξέρω τι μου ξημερώνει, τώρα!
Αναρτήθηκε στις 12:54


Τετάρτη, 13 Φεβρουάριος 2008

Σε μια ώρα

Δεν μπορεί σε μια ώρα, ούτε σε δυο. Κι όμως μπορεί. Και νωρίτερα άμα λάχει. Διάβασα τις σημειώσεις, γι' αυτό περιμένω. Αλλιώς θα ήξερα. Μα, δεν ήθελα και να μάθω έτσι απότομα. Ήθελα λίγο χρόνο να σκεφτώ πριν, γι' αυτό και διάβασα. Για να καθυστερήσω. Όλα θέλουν την ετοιμασία τους. Ακόμα κι αυτό. Κυρίως αυτό! Στο βάθος δεν το πιστεύω, αλλά στο βάθος βάθος, ξέρω κι ότι όλα μπορούν να συμβούν σ' αυτή τη ζωή. Γιατί όχι κι αυτό; Αν είναι όμως έτσι, απ' την επόμενη στιγμή όλα αλλάζουν. Κανένας δεν ξέρω προς τα που... Για καλύτερα; Για χειρότερα; Όπως και να 'χει, το αποτέλεσμα μετράει. Βλέπω ήδη αρνητικές αντιδράσεις. Δεν τις αντέχω, ούτε θα τις ακούσω. Μόνο μια νοητή προσευχή έκανα, για ότι σωστότερο και καλύτερο. Θα δείξει. Αλλά, ως να δείξει, η καρδιά μου θα τρέχει με χίλια. Μετά, δεν ξέρω με πόσο θα τρέχει. Ίσως και να σταματήσει απότομα. Πάντως, αν υπάρχεις... να ξέρεις πως εγώ θα το παλαίψω. Ξέρω ότι θα είσαι για καλό. Υπομονή. Καρδιά χαλάρωσε. Τίποτα δεν γράφουμε εμείς. Άλλος είναι ο συγγραφέας.
11:33

Μόνο το φεγγάρι ξέρει την αλήθεια;

http://natela-veria-gr.blogspot.com/

ΕΙΝΑΙ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ, ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ.

ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥEUROBANK

0026. 0077. 17. 0200420177

Πεπρωμένο

Φίλη μου είναι. Της τα είπα, μου τα είπε, το ίδιο κάνει.
"Κι αν βρε χαζούλα η ζωή φέρνει αλλαγές, δέξου τες. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς να κάνεις και διαφορετικά. Πρέπει να προσαρμοστείς με τις νέες συνθήκες που ήρθαν, μ' αυτές που έρχονται και μ' αυτές που θα έρθουν κι ούτε μπορείς να τις φανταστείς ή να τις προβλέψεις. Έτσι είναι η ζωή. "Πεπρωμένο φυγείν αδύνατο", έτσι δε λένε; Τώρα τα βλέπεις όλα μαύρα, αλλά μπορεί να μην είναι κι έτσι. Κι αν ακόμα είναι, γιατί μαυρίζεις την ψυχή σου από τώρα; Γιατί δεν ζεις το τώρα σου που είναι άσπρο;"
Δίκιο είχα, δίκιο έχει, τι σημασία έχει;
Αλήθεια είναι.

Για την Αμαλία Καλυβινού ρε γ... και όχι ΜΟΝΟ!

Η Αμαλία έπεσε σαν ήρωας για να σωθούν κι άλλοι.

ΔΩΡΕΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!

Η ΥΓΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ!

ΔΙΕΚΔΙΚΕΙΣΤΕ ΤΗΝ ΧΩΡΙΣ ΦΑΚΕΛΑΚΙ!

Καλό Πάσχα!

Το φως της Ανάστασης να μας φωτίσει όλους!

Σκέψεις για τις σκέψεις

Τα παιδιά στο σχολείο το λένε "σκέφτομαι και γράφω".
Εγώ το έλεγα "γράφω για να πάψω να σκέφτομαι".
Τώρα έχω φτάσει στο σημείο να σκέφτομαι και να μην γράφω.
Πόσο άλλαξα;
Πόσο μπορεί να αλλάξει ο άνθρωπος μέσα σε τόσο λίγο χρόνο;
Απορώ με μένα.
Θα έρθει άραγε και η μέρα που δεν θα σκέφτομαι;
Άραγε, πως θα είναι αυτή;
Και υπάρχει;
Υπάρχει άνθρωπος ζωντανός που έχει πάψει να σκέφτεται;

Βροχή ή σφαλιάρα

Να μην λέει να βρέξει, ρε παιδί μου!
Να κλάψω λίγο, να ποτιστεί η ψυχή μου!
Στέγνωσα. Θέλω να κλάψω, να εκτονώσω τα ανακατεμένα συναισθήματά μου, να ξαλαφρώσω και δεν έχω δάκρυα.
Που πήγαν;
Αν δεν βρέξει, δώστε μου μία σφαλιάρα. (ακόμα)
Ίσως έτσι κλάψω....
και φύγουν όλα.

Ένα χαπάκι στα γρήγορα

Φέρτε μου ένα χαπάκι.
Ένα χαπάκι σας λέω.
Τι κάθεστε;
Ένα χαπάκι μεγάλο. Ένα χαπάκι που θα με κάνει να πέσω σε χειμερία νάρκη, σαν τα φίδια.
Μάλλον όχι. Εγώ δεν θέλω να ξυπνήσω την άνοιξη. Εγώ θέλω να κοιμηθώ και να ξυπνήσω το 2008.
Να μην καταλάβω πως θα περάσει το 2007. Να φύγει χωρίς να το ζήσω.
Δεν το αντέχω. Ήξερα πως αυτή η χρονιά έχει πολλές εκρεμότητες και το φοβόμουν.
Αφού φέρνει και έκτακτα, δεν το θέλω.
Που είναι το χάπι που σας ζήτησα;
Γιατί αργείτε;
Κόντρα κι εσείς;

Δικιά μου ζωή

Ώρα δεν ξέρω. Μέρα δεν ξέρω.
Ξέρω μόνο από στιγμές. Σαν κι αυτή που ζω τώρα. Σαν αυτή που έζησα πριν, σαν αυτή που θα ζήσω σε λίγο.
Οι στιγμές έχουν άλλο μέτρημα. Γι’ αυτό και η ώρα τώρα είναι αλλιώτικη. Διαφορετική.
Ήρθα νωρίτερα στο χωριό μου να καθαρίσω το σπίτι και σε λίγο έρχεται η οικογένεια. Η Άννα δεν ήθελε να έρθει. Έρωτας είναι η αιτία και η ηλικία της. Εφηβεία έντονη και δε θέλει να ξέρει τίποτα απ’ το χωριό μου.

Απ’ το πρωί είμαι σε συναγερμό. Καθάρισα ότι δεν καθαρίζεται, στόλισα ότι δεν στολίζεται. Λες και θα έρθει κάποιος μεγάλος και τρανός.
Μα υπάρχει κάποιος πιο τρανός απ’ την Άννα;

.....Έλα κόρη μου, κι εγώ αυτές τις τρεις μέρες θα γίνω χαλί να με πατήσεις. Σκλάβα σου θα γίνω, να περάσεις καλά. Θέλω να αγαπήσεις τον τόπο μου. Να σου δείξω που έπαιζα, που κρυβόμουν όταν ήμουνα παιδί, που έκανα όνειρα όταν έπεφταν τα αστέρια.

Όνειρα....
Έκανα άραγε εγώ ποτέ;
Έκλαψα για αυτά εγώ ποτέ;

Έλα με το καλό. Θέλω να με δεις πόσο ευτυχισμένη είμαι στον τόπο μου και πόσο όμορφος είναι αυτός. Θέλω να δεις την τριανταφυλλιά της θείας που είχε ξεραθεί και ζωντάνεψε μόλις την πότισα.

Ένα τριαντάφυλλο που ανθίζεις είσαι κι εσύ. Μόνο πρόσεξε ποιον
τσιμπάνε τα αγκαθάκια σου.....

Εγώ δεν θέλω να σε κόψω. Να σε θρέψω με αξίες της ζωής, μόνο, θέλω.

Αν δεις και την γαρυφαλιά της θείας ξερή, μη λυπηθείς. Μου είπε εμένα πως αύριο θ’ αρχίσει να ζωντανεύει. Αγάπη και νερό χρειάζεται. Θα μας χαρίσει τα ομορφότερα γαρύφαλα.

Θέλω να δεις όμορφο το σπίτι μας. Θέλω να σ’ αγγίξει η μυρουδιά της κόκκινης σαρδέλας που μου χάρισε το μεσημέρι η γειτόνισσα και μόλις πας στην τουαλέτα που σιχαίνεσαι, να σε μεθύσει η μυρουδιά του γιασεμιού.

Θέλω να αγαπήσεις τον τόπο μου, την φύση, την κάθε πέτρα που σκοντάφτεις στην αυλή μας. Το κάθε χλωρό και ξερό χορτάρι που θα πατάς απρόσεκτη.

Βγάζω φωτογραφία αυτό το δρομάκι που σε λίγο θα σας φέρει κοντά μου. Μένω να το κοιτάζω και έτοιμη να αποθανατίσω την στιγμή. Εκείνη που θα το περνάτε.

Φαντάζομαι τη σκηνή....
Μπροστά ο μικρός χαρούμενος, πίσω εσύ, με κατεβασμένα μούτρα..... Παραπίσω ο μπαμπάς φορτωμένος πράγματα.

Σε λίγο αυτό το δρομάκι θα γεμίσει ζωή.
Θα γεμίσει ζωή απ’ τη ζωή μου. Δικιά μου ζωή, που όπου να ‘ναι, έρχεται.

Μας κάνεις ρεζίλι!

Είχα βγάλει το σκυλί βόλτα. Προχωρώντας, είδα ένα κοριτσάκι να κάθεται έξω από την πόρτα ενός σπιτιού και να κλαίει. Μάλιστα ήταν κρυμμένο πίσω απ΄την πλαινή ανοιχτή μπαλκονόπορτα, αλλά εγώ το είδα. Μάλλον πρώτα το είδε το σκυλί που γαύγισε, κι εκείνο τρόμαξε και το αντιλήφθηκα. Είδα ότι φορούσε ένα λεπτό μπλουζάκι κι εγώ κρύωνα ακόμα και με το μπουφάν.
"Τι κάνεις κοριτσάκι μου εκεί;" το ρώτησα.
Τότε είδα τα ματάκια του κόκκινα και τα μαγουλάκια του γεμάτα δάκρυα. Δεν ήταν πάνω από δέκα χρονών.
"Τίποτα...", μου είπε κλαίγοντας.
"Γιατί είσαι έξω κοπέλα μου με τέτοιο κρύο;"
'Έτσι...", μου είπε σταυρώνοντας πιο σφιχτά τα χέρια του, γιατί κρύωνε. Η κοιλίτσα του φαινόταν. Το μπλουζάκι που φόραγε ήταν και της μόδας!
"Μπες μέσα κοπέλα μου! Θα πουντιάσεις! Κάνει πολύ κρύο!"
"Όχι! Δεν θέλω να πάω...." μου απάντησε με εγωισμό και νάζι.
"Γιατί κοπέλα μου; Σε μαλώσανε; Μπες και πάρε τουλάχιστον ένα μπουφάν. Θα αρρωστήσεις έτσι!"
"Όχι! Δεν πάω. Δεν κρυώνω!" επέμενε η μικρή, ενώ τα δάκρυα έτρεχαν και η τρίχα στην κοιλιά είχε γίνει κάγκελο.
Το σκυλί δεν με βοηθούσε να την πλησιάσω πιο κοντά. Αποφασισμένη να βοηθήσω την κατάσταση, το έδεσα σ΄ένα δέντρο. Πήγα κοντά της, την χάιδεψα, της μίλησα, τίποτα! Δεν ήθελε να μπει στο σπίτι.
Μέσα στο σπίτι ακουγόταν φασαρία. Πολύς κόσμος, που να καταλάβουν ότι η μικρή ήταν έξω στο κρύο;
Δεν δίστασα. Χτύπησα το κουδούνι, είπα συγνώμη και Χρόνια Πολλά και τους είπα για την μικρή που ήταν κρυμένη και έκλαιγε.
Την πήρανε μέσα με το ζόρι και την μαλώνανε.
"Μας κάνεις ρεζίλι χρονιάρες μέρες!" της είπε ο παππούς κι εκείνη έκλαιγε.
Εύχομαι να μη με μίσησε αυτό το παιδί.
Κάποιος την μάλωσε κι εκείνη βγήκε έξω να κλάψει, χωρίς να την βλέπουν.
Για κακή της τύχη την είδα εγώ.

Χριστούγεννα ήταν πάλι!

......Που λες Λίτσα......

Ναι! Χριστούγεννα ήταν.
Κάθε Χριστούγεννα με πιάνει αυτή η κρίση.
Είναι μια κρίση του καλού.
Όχι πως δεν την έχω πάντα, αλλά να....
Αυτές οι μέρες σε αναγκάζουν να σκεφτείς και τους γύρω σου.
Όχι, πως δεν τους σκέφτομαι και άλλες φορές.
Τους σκέφτομαι, αλλά να!
Έχω κι εγώ τα δικά μου, κάνει και ζέστη, ιδρώνεις και μόνο που το σκέφτεσαι...
Που να τρέχεις τώρα μέσ' τις ζέστες;
Ενώ τώρα βοηθάει κι ο καιρός.
Δεν ιδρώνεις, ούτε όταν σκέφτεσαι, ούτε όταν τρέχεις να βοηθήσεις.
Μόνο που επειδή κάνει κρύο, είναι κι οι γιορτές στη μέση, να... πρέπει να τρέξεις και λίγο πιο πολύ.
Γιατί; Γιατί με το κρύο άλλοι κρυώνουν. Το κρύο είναι καλό γι΄αυτούς που έχουν θέρμανση και ζεστά ρούχα. Για τους άλλους δεν είναι.

Εσύ έχεις δέκα μπουφάν μες την ντουλάπα και δεν μπορείς να στρίψεις.
Δώσε και κανένα στον Γιάννη που το δικό του έλλιωσε πάνω του.
Ν΄αδειάσει και λίγο ο χώρος.
Να μπει το "τσι" ρε παιδί μου, που λεν' κι οι Κινέζοι!

Παπούτσια!
Να μη βλέπω παπούτσια! Τόσα ζευγάρια, δεν φτάνουν πέντε ζωές για να τα βάλλεις!
Διάλεξε τ΄αγαπημένα σου. Βάλε τ΄άλλα σε μια σακκούλα να τα πάμε εκεί "στις φίλες της αγάπης", θα τα πάρουν στο άψε σβήσε. Ούτε που θα τους νοιάξει η μόδα.
Σόλες γερές να έχουν.

Τα λέω στις γειτόνισσες, για καλυτερέψω το "τσι" τους, τίποτα αυτές!

Ναι, θα μου πεις:
Μ΄αυτά που προτείνεις φιλενάδα, δεν ιδρώνεις, ούτε λέγονται καλές πράξεις.
Χώρο κερδίζεις και καθαριότητα στο άψε σβήσε. Δύο σε ένα που λενε.

Δίκιο έχεις.
Ναι, Χριστούγεννα. Τά 'παμε!
Τα περιμένουμε πως και πως και τα θυμόμαστε.
Όπως θυμόμαστε και τα παλιά.
Εκείνα που πέρασαν.

Θυμάσαι ρε Λίτσα, που μαζέψαμε λεφτά και πήραμε φόρμες, παπούτσια, κάλτσες, μπάλες στα παιδάκια του Ορφανοτροφείου;
Σαν θυμάμαι την χαρά τους!
Αμ, και την δική μας χαρά την θυμάμαι!
Ήταν μου φαίνεται μεγαλύτερη.

Τ΄άλλο Λίτσα; Που πήγαμε στο γηροκομείο και μοιράσαμε λιχουδιές και τσιγάρα;
Που συγκινήθηκαν τα παπούδια και κλαίγαμε κι εμείς;
Τόσο μόνα αυτά τα παπούδια!
Με πέντε παιδιά ή και με ένα, το ίδιο κάνει.
Στο γηροκομείο ήταν χρονιάρες μέρες.
Μόνοι. Χωρίς οικογένεια.
Συντροφιά με τα άλλα γερόντια να κλαιν' την μοίρα τους.
Τι να σου κάνουν οι λιχουδιές;

Όχι Λίτσα, αυτό δεν θέλω να το θυμηθώ.
Εκεί στο Δαφνή φοβήθηκα. Ακόμη νομίζω πως εκείνος στο υπόγειο με κυνηγάει. Εγώ νόμιζα ότι θέλει όλα τα μπισκότα, αλλά εκείνος με μπέρδεψε με την καλή του, που τον άφησε.
Έτρεχα κι εγώ...
Μη με κρατήσει εκεί κοντά του.
Είπαμε. Πήγαμε βόλτα. Όχι για να μείνουμε!

Μετά Λίτσα χαθήκαμε. Μας χώρισαν οι αποστάσεις και τα προβλήματα. Δεν λειτουργούμε πια σαν ομάδα. Κάθε μία μόνη της. "Δεν ξέρει η μία τι ποιεί ή άλλη". Κι ούτε χρειάζεται να μάθει.

Το καλό είναι να "ποιεί!"
Ότι μπορεί ο καθένας.

Εγώ δεν θα στα πω όλα, αλλά να για να γελάσεις, αυτό θα στο πω.
Μια χρονιά, Χριστούγεννα ήταν πάλι, αφού τα ιδρύματα όλα είχαν κάνει τον κύκλο τους και οι γνωστοί μου άνθρωποι οι δυστυχισμένοι είχαν τελειώσει, τους είχα χορτάσει με τον τρόπο μου και τις δυνάμεις μου, ήμουν τόσο παρασυρμένη στο να δίνω, που ένα βράδυ παγωμένο, χιόνισε και μισό μπόι τότε, μάζεψα όλα τα αδέσποτα σκυλιά στην σκάλα μου και τα σκέπασα με τα διπλά μου χράμια.

Τα κατούρησαν, ναι! Υπήρχαν και μικρά που δεν ήξεραν τρόπους.
Τα έπλυνα όμως την Άνοιξη. Μην φοβάσαι, δεν ίδρωσα!
Όχι. Αυτά δεν τα χάρισα. Τα κράτησα.

Απλά ήθελα να σου πω, πως εκείνα τα Χριστούγεννα θα τα θυμούνται και θα χαίρονται ακόμα και τα σκυλιά. Το τι γλέντια κάναμε εκείνες τις μέρες, δεν θα το πιστέψεις! Τούμπες κάναμε πάνω στα χράμια και παίζαμε όλοι μαζί. Σκυλιά και παιδιά! Κι εγώ! Μαζί! Ξεσπιτωθήκαμε εκείνες τις γιορτές. Έξω την βγάλαμε στο κρύο, αλλά μας ζέσταναν τα χνώτα τους ξέρεις. Έτσι δεν ζεστάθηκε και ο μικρός Χριστούλης;

Τι τα έκανα μετά; Ήρθε ο σύλλογος των ζωόφιλων, τα εξέτασε, τα εμβολίασε και με την βοήθειά του υιοθετήθηκαν.
Αμ, τι νόμιζες!

Χριστούγεννα είναι πάλι.
Ε! Κάτι θα σκεφτώ να κάνω και φέτος. Είχα δει κάποιες κυρίες εθελόντριες που τάιζαν αρρώστους σε ένα Νοσοκομείο. Καλό μου φαίνεται....
Εσύ, τι λες; Σκέφτηκες τίποτα;
Εγώ όπως είδες, σκέφτομαι και δεν ιδρώνω, παρόλο που το καλοριφέρ καίει στο 22!
Καλό αυτό.

ΥΓ. Α! Ναι! Κι ο Νίκος σταθερός. Δε βαριέσαι. Τι ψυχή έχει ένα πιάτο φαί και μια καρέκλα παραπάνω στο τραπέζι; Θα μου πεις πίνει πολύ και μετά δε φεύγει.
Ε! Το έλυσα αυτό. Του δίνω ένα πεντόκιλο κρασί, φαί για το σπίτι κι έτσι την άλλη μέρα κάθεται σπίτι του και μ΄αφήνει κι εμένα να κοιμηθώ νωρίς.
Να μη χαλάμε και την σειρά μας όλες τις μέρες!
Να μην ιδρώσουμε χειμωνιάτικα!

Αν δεν γεννηθείς αστέρι

η ζωή πως περιμένεις να σε ξέρει;

Αν δεν γεννηθείς βοριάς,
πως θα διώξεις τα σκοτάδια της καρδιάς;

Αν δεν γεννηθείς φωτιά,
πως θα γίνει στάχτη πίσω σου η βραδιά;

ΧΑΡΑ. Τι είναι η χαρά;

Έχω πολύ καιρό να νιώσω πραγματική χαρά.
Τόσο που τελευταία προσπαθώ να θυμηθώ χαρούμενες στιγμές της ζωής μου.
Μετράω μια, δυο, τρεις, πέντε, δέκα, εκατό πες, μα σ΄αυτές τις χαρούμενες στιγμές που εγώ μετράω, δεν με θυμάμαι να γελάω.
Να γελάω μέχρι τα αυτιά, ρε παιδί μου.
Να κακαρίζομαι.
Πως το λένε;
Ε! τέτοια στιγμή σε εμένα, δεν θυμάμαι.
Έχω και τα χρονάκια μου.....
Λογικά θα έπρεπε να υπάρχουν, αλλά, ντεν!
Όσο κι αν ψάχνω....
Γυρίζω στο παρελθόν, βρiσκω χαρές, όπως είναι ας πούμε η γέννηση του παιδιού. Ο γάμος. Μια γιορτή. Ένα δώρο.
Πάντα όμως μαζί με αυτές τις χαρές, παραφυλάει ένα δάκρυ, μια συγκίνηση κι αυτά τα άτιμα τα χείλη σπάνε χαμόγελο, γελάκι, λάμπει ίσως το πρόσωπο, μα δεν ακούγεται αυτό το κακάρισμα του γέλιου, ρε παιδί μου....
Που πάει; Που χάνεται;
Βλέπω ανθρώπους που γελάνε συνέχεια, μάλιστα κάποιοι έχουν πλάκα με το χα χαχα τους, τόσο που γελάς κι εσύ μαζί τους και αναρωτιέσαι αν είναι τόσο ευτυχισμένοι στη ζωή τους. Τους ζηλεύω πραγματικά. Θα ήθελα να τους μοιάσω.
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή με είχαν ερωτευθεί δυο μεγαλύτεροι άντρες, για το μελαγχολικό χαμόγελό μου. Ο ένας μάλιστα ήθελε και να με παντρευτεί. Κι επέμενε. Τυχερός ήταν ο άνθρωπος. Τον γλίτωσε από πολλά η άρνησή μου.
Απορώ:
Τι είναι χαρά;
Πως εκδηλώνεται η χαρά;
Είναι το γέλιο η απόδειξη της χαράς;
Εγώ απόψε θέλω να γελάσω.
Δυνατά.
Το έχω ανάγκη.
Να βγει αυτό το εμπόδιο που έχει κάτσει εδώ και χρόνια μέσα μου.
Να σκάσουν τα χείλη μου.
Να σκιστούν.
Να ματώσουν.
Να σπάσουν κρύσταλλα απ΄το δυνατό χα χαχα και χο χοχο μου.
Να βγει η γειτονιά έξω.
Να γελάσει κι αυτή μαζί μου.
Να γελάμε όλοι μαζί.
Εκείνοι θα ξέρουν το γιατί....
Εγώ θα το ψάχνω.....
Θα το ψάχνω όμως γελώντας.
Θα το βρω άραγε ποτέ;
Έτσι. Σε συνδυασμό με δυνατό γέλιο.
Για τέτοια χαρά μιλάω.
Τέτοια χαρά ψάχνω.
Μήπως την είδε κανείς;
Μήπως ξέρει κάποιος τον δρόμο;
Μη μου πείτε προς Δαφνή μεριά, γιατί εκεί δεν είναι.....
Ούτε στη γωνία κι έρχεται....

Παραγγελιά:
Κυρά Ζωή, φέρε μου μια μερίδα χαράς, σε παρακαλώ!
Θα σε πληρώσω!

Ένας γρίφος κι εσύ

Η γνωστή Χριστουγεννιάτικη γκρίνια

Σήμερα είπα στον γιο μου να μου κατεβάσει τις κούτες με τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια απ΄το πατάρι. Γκρίνιαζε λίγο, όπως κάνει κάθε χρόνο όταν τα ανεβάζει και τα κατεβάζει. Βλέπεις είναι σε τέτοιο σημείο το πατάρι που μόνο ένα παιδί μπορεί να ανεβεί και να χωθεί μέσα με άνεση.
Κάθε χρόνο μου γκρινιάζει. Έτσι και φέτος. Τα γνωστά:
"Τι θα κάνεις όταν φύγω εγώ;"
"Θα περιμένω να γυρίσεις εσύ, να μου τα κατεβάσεις, αγόρι μου!" του λέω.
"Ναι. Και μετά να τα ανεβάσω πάλι!"
"Ναι, ρε, αγόρι μου! Θα σου ζητήσω και να μου τα ανεβάσεις. Δυο φορές τον χρόνο είναι αυτές".
Αυτά τα ίδια ακριβώς λέμε κάθε χρόνο. Μόνο πέρσι και φέτος υπήρχε μια διαφορά στον διάλογο.
"Να λες να είμαστε γεροί αγόρι μου.... Να μην λείψει κανείς μας και δεν υπάρχει διάθεση να στολιστεί το σπίτι..."
Αυτό το είπα και πέρσι και φέτος.
Φέτος ανέβηκε πιο πρόθυμα και πιο γρήγορα από άλλες φορές. Την ίδια μέρα. Σήμερα!Μόνο με ρώτησε, "γιατί φέτος είσαι τόσο βιαστική;"
Δεν του είπα το γιατί....
Είδε τα μάτια μου να θολώνουν και πέρσι και πολύ περισσότερο φέτος, γιατί ένα πρόβλημα υγείας έχει ταρακουνήσει την οικογένεια.
Ένα κουτί έπεσε απότομα πάνω μου και κινδύνεψα να πέσω από την σκάλα.
Νόμισα ότι το έρριξε νευριασμένος.
Όταν διάβασα πάνω στο κουτί με μεγάλα γράμματα να γράφω:
"ΤΟ 2006 ΝΑ ΜΑΣ ΦΕΡΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΥΓΕΙΑ!"
"ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ;"
και είδα ότι χώθηκε πιο βαθιά στο πατάρι, κι όταν μετά είδα τα μάτια του και αυτός τα δικά μου, κατάλαβα....
Σε ενάμιση μήνα που θα χρειαστεί να τα ανεβάσει πάλι, ξέρω ότι θα γκρινιάξει πάλι, μα θα ξέρω ότι το κάνει από συνήθεια.
Ας είμαστε καλά και ας μου γκρινιάζει κάθε χρόνο! Μ΄αρέσει αυτή η παιδική γκρίνια που του βγαίνει. Μου φανερώνει την αγάπη που του κρύβει η εφηβεία.

Λάθος Θεού

Ώρες ώρες δεν τον καταλαβαίνω τον Θεό. Όποιος κι αν είναι, όπως κι αν λέγεται.
"Είτε Χριστός, είτε Αλάχ, όλο οι δυό μας αχ και βαχ". Καλά το έγραψε ο στιχουργός. Δεν έκανε κανένα λάθος. Σωστά τα λέει. Ο Θεός όμως κάπου έχει κάνει ένα λάθος σχετικά με τον άνθρωπο, τον χρόνο και την ψυχολογία του. Δεν μπορεί. Κάπου έκανε λάθος. Πρέπει να το παραδεχτεί.
Σου λέει, άνθρωπε, "ζήσε!"
"Πώς;" δεν ρωτάει.
Σου δίνει μια χαρά, πετάς στα ουράνια.
Σου δίνει μια έκπληξη, μένεις με το στόμα ανοιχτό, με κίνδυνο να "χάψεις" και καμμιά μύγα.
Σου δίνει μια λύπη, πάρτον κάτω και άντε να σηκωθείς.
Σου δίνει μια ελπίδα, δυο, άντε και τρεις και ανασηκώνεσαι.
Σου δίνει και μια τέταρτη αν έχει κέφια, νιώθεις να πατάς στα πόδια σου.
Λες, τώρα πατάω στα πόδια μου. Πατάς, κι εκεί που πας να κάνεις το πρώτο βήμα, ανάλογα τα κέφια Του πάλι, σου δίνει ένα ευχάριστο, τρίβεις τα χέρια σου και τώρα λες "μπορώ να πετάξω". Εκεί που πας να πάρεις φόρα, κάτι γίνεται γύρω σου - μπορεί να αφορά άλλον, μα δεν έχει σημασία- γιατί δεν μπορεί, θα το δεις, θα το μάθεις το κακό, θα το ακούσεις, σε επιρεάζει και πάρτον πάλι κάτω. Και καλά να συμβαίνουν όλα αυτά σε αργό ρυθμό. Αν σου συμβούν στο γρήγορο, άντε να συνέλθεις. Γίνεται η ψυχολογία σου ένα μπαλόνι που φουσκώνει, ξεφουσκώνει πολύ απότομα και γρήγορα και τότε αυτό το μπαλόνι σου λέει:
"Προσοχή, ΕΥΘΡΑΣΤΟΝ! ΚΙΝΔΥΝΟΣ!"
Τότε τι κάνεις;
Εδώ σου επιστώ την προσοχή Θεέ. Εδώ πρέπει κάτι να διορθώσεις. Εσύ το μπορείς. Όλα τα μπορείς.
Οι δικές μου προτάσεις:
Ή δίνεις ότι είναι να δώσεις σε αργό ρυθμό, να μπορέσει ο άνθρωπος να νιώσει και να ευχαριστηθεί ή να λυπηθεί με τα ανάλογα γεγονότα.
Ή τα δίνεις ομαλά και σιγά σιγά με στυλ π.χ. χαμόγελο σπαστό για αρχή, δυνατότερο, χαρά κι άντε σιγά σιγά και ομαλά να πας στη λύπη.
Ή μένεις σταθερός σε ένα στυλ. Δε βαριέσαι. Συνηθίζει ο άνθρωπος. Αντέχει. Εσύ τον έκανες έτσι, ώστε να αντέχει. Κάνε κάτι ανάλογο με τις εποχές. Χειμώνας; Χειμώνας. Να προλάβεις να βγάλεις τα χειμωνιάτικα τουλάχιστον. Αλλά τι λέω για τον καιρό; Κι αυτός μπερδεύτηκε τελευταίως.
Ή του δίνεις για ψυχολογία ένα πολύ γερό μπαλόνι, ώστε να αντέχει πιο πολύ, γιατί κακά τα ψέμματα, εδώ με μένα δεν έβαλες δυνατό υλικό και κάτι γίνεται.
Ή να σου ζητήσω να κάνεις τουλάχιστον εμένα αναίσθητη. Να μη νιώθω, να μην βλέπω, να μην ακούω, να μη μ΄αγγίζει τι γίνεται γύρω μου, να μη με επιρεάζει ρε αδερφέ. Θεέ ήθελα να πω. Και χωρίς "ρε" φυσικά.
Μα έχω αγανακτήσει ή άνθρωπος.Τόσες αλλαγές ψυχολογίας σε λιγότερο από 24 ώρες, πάει πολύ για το μπαλόνι που μου έδωσες. Δεν πρόλαβα ούτε να τα ζήσω, ούτε να τα χαρώ, ούτε να λυπηθώ, πόσο μάλλον να τα γράψω. Δεν κατάλαβα δηλαδή. Στη Μαρία που την ρωτάω τι "νέα;" και μου απαντάει εδώ και δυο χρόνια: "Τα ίδια. Ρουτίνα" τι παραπάνω έχει; Μια ρουτίνα που της κρατάει δυο ολόκληρα χρόνια κι εγώ τόσο ανακάτεμα; Θα μου πεις εγώ ανακατεύομαι με πολλά. Θα σου πω, εσύ με έκανες έτσι.
Καλό, δε λέω. Πολύ καλό ήταν για μένα, αλλά, δεν τα συνδυάζεις λιγάκι και με τα γύρω; Πάει ποτέ ένας χαρούμενος σε κηδεία; Πάει ένας άρρωστος σε γλέντι; Γι΄αυτό σου λέω. Κάνε κάτι. Δίνεις λύσεις, γεγονότα, καταστάσεις, σ΄ευχαριστώ, αλλά χρόνο;
Δώσε χρόνο. Δεν έχω χρόνο. Με έκλεψες στο ζύγι.
Όχι τίποτ΄άλλο. Έχω και τη Μαρία που έχει γίνει θεατής της ζωής μου και κάθε τρεις και λίγο ρωτάει να μάθει τα καινούργια νέα, γιατί έχουν "ενδιαφέρον και ποικιλία" λέει. Δώσε μου λίγο χρόνο σε παρακαλώ, πρώτον για να τα ζήσω και μετά να τα γράψω, να της τα δώσω γραμμένα, γιατί με κουράζει η αναπαράσταση στη Μαρία και όχι μόνο.
Συγνώμη για το θάρρος μου και για το θράσσος μου Θεέ. Θεός είσαι, ότι θέλεις κάνεις. Εσύ αποφασίζεις. Εγώ το έγραψα για να φτάσει σε σένα και να με βοηθήσεις.

Στιγμή αδυναμίας

Ήταν μια στιγμή αδυναμίας....
Την πήρε μαζί της η βροχή....

ΗΤΑΝ ΤΟ ΜΕΡΑΚΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!

Τι γίνονται τα όνειρα;

Τι γίνονται τα όνειρα που δεν πραγματοποιούνται;
Τώρα ξέρω.
Γίνονται βροχή....
Γίνονται δάκρυα που ποτίζουν τη γη για να φυτρώσουν νέα όνειρα....

Βροχή...

Βρέχει στη φτωχογειτονιά....
βρέχει και στην καρδιά μου.....

Να ρίξει Θέ μου μια βροχή, μια καταιγίδα, να λέω φταίει η βροχή...

Βράδυ Σαββάτου....

Βροχή και σήμερα, βροχή και αύριο...

χειμώνας

Σαπουνόφουσκες

Νούφαρα

ΜΠΛΕ ΛΟΦΟΙ

Άμα λάχει.... τους βλέπεις και μπλε!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε....

κι όλα τα ίδια μένουν...

και μένα τα χεράκια μου

με λύνουν και με δένουν....

Υπάρχουν άνθρωποι

που ζουν μονάχοι, ανεμοδαρμένοι βράχοι....

Άνθρωποι "μονάχοι"....